به شنل هری پاتر احتیاجی ندارم

عالمه مطلبی نوشته با عنوان «ملت همیشه در صحنه» و یکی از رذالت‌های اخلاقی جامعه که او را  آزارده خاطر کرده توصیف کرده، «قضاوت کردن دیگران» و آرزو کرده که کاش شنل هری‌پاتر در دنیای واقعی هم بود تا او خودش را دید این بداخلاقان مخفی می‌کرد.

این چندمین مطلب مشابهی بود که اخیرا در این زمینه می‌خواندم، بیرون از فضای مجازی هم بارها از اطرافیانم شنیده‌ام که از انجام کار دلخواهشان را به خاطر نگاه و قضاوت دیگران منصرف شده‌اند.


اما این نظر من نیست، من فکر می‌کنم پوشیدن شنل هری‌پاتر کار درستی نیست، این که من به خاطر قضاوت‌های نابجا از علاقه‌ام صرف نظر کنم یعنی حکم این قاضیان بی‌شمار اطرافم را بی‌چون و چرا پذیرفته‌ام.

چند سالی است مسیر چند کیلومتری خانه تا محل کارم را با دوچرخه طی می‌کنم،  دوچرخه‌سواری را دوست دارم، با نشاط به محل کار می‌رسم، عقلم هم این کار را تایید می‌کند می‌گوید برای سلامتی‌ام مفید است. اما دیگران چه فکر می‌کنند؟ مهم نیست، یک بار همکارم می‌گفت، در این مسیر، هر روز چند هزار نفر عبور می‌کنند، همه هم با موتور و ماشین و اتوبوس، و فقط تو با دوچرخه‌ای، مثل بقیه باش، به تو می‌گویند خل. جواب دادم، از این قضاوتشان خوشحالم، منفی در منفی می‌شود مثبت.

عزیزی می‌گفت من از این که دیگران غیبتم کنند خوشحال هم خواهم شد، من امروز حرفش را بهتر درک می‌کنم.

موقع دویدن‌هایم هم بارها مسخره‌ شده‌ام. من هم می‌توانستم بجای دویدن در جاده‌ای که دوستش دارم، بروم در یک باشگاه تا بجای تمسخر دیگران روی تردمیل بدوم و بجای قضاوت‌های دیگران بوی عرق تن بدنسازان را تحمل کنم، اما این کار را نکردم، چون من هستم که برای خودم تصمیم  می‌گیرم و پوزخند علافان کنار جاده برای من اهمیتی ندارد. حتی قدرت می‌گیرم برای ادامه مسیر، با این کار اراده و برتری خودم را به او هم نشان خواهم داد، انگار رقیبی که شکستش داده‌ام.


۸ نظر موافقین ۹ مخالفین ۰

همه بجز اندکی

یکی از مادران در میانه‌ی روایتش در هفته‌ی چهل و چند نوشته بود: «لیس للانسان الا ما سعی» این آیه ترمزم را کشید، به یاد آنچه می‌خواهم و مدتی است برایش سعی نمی‌کنم افتادم، هشدار داده بود لیس للانسان بهش نخواهی رسید مگر...

این آیه را در نوجوانی از روی لوگوی موتور سیکلت یاماها ۱۰۰ مونتاژ ایران دوچرخ خوانده بودم، یک دایره بود داخلش یک کمک فنر و یک دو شاخه به نشانه‌ی فرمان، دورتا دورش هم این آیه را نوشته بودند با فونتی بولد.

سوره‌ی عصر هم با چنین الگویی هشدار می‌دهد «ان الانسان لفی خسر الا الذین آمنو و وعملوا الصالحات» همگی در حال زیانید بجز آنانکه... اول همه را می‌گذارد کنار بعد خوب‌ها را سوا می‌کند. شعار اصلی اسلام هم همینطور لا اله الا الله هیچ خدایی نیست جز الله.


عزیزی می‌گفت پدرش از او پرسیده: علی چندتا رفیق داری؟ فکر کردم و گفتم یکی شاید هم دوتا و انتظار داشتم پدرم بگوید هزار دوست کم و یک دشمن زیاد است و نصیحتم کند ولی برخلاف تصورم تشویق هم کرد و گفت احسنت حالا قدر همین یکی دو نفر را بدان. می‌گفت حالا بعد از ۴۰ سال هنوز با این دو نفر رفیق هستم و از برادر به من نزدیک‌تر هستند.


اینکه همه و همه‌چیز خوب و ایده‌ال است شعاری بیش‌ نیست، باید خوب‌ها را سوا کرد و برای رسیدن به خوبی‌ها تلاش کرد و مداومت داشت.


یاماها ۱۰۰




۱ نظر موافقین ۵ مخالفین ۱

وقتی همه چیز عادی است

چند وقت پیش که از بی‌سوادی دانشجو و کارمند و استاد، همه و همه حسابی عصبانی شده بودم به رئیس گفتم: از طرف من به بالا دستی‌تان بفرمایید حالا که به خاطر مصالح جیبتان کنکور را حذف کرده‌اید و هیچ شرط معدلی را هم جایگزیش نکرده‌اید، حداقل یک تست هوش ریون ساده از متقاضیان ورود به دانشگاه بگیرید تا خیالمان راحت باشد که طرف حسابمان شرایط نرمالی دارد. و اگر به مقدساتتان توهین نمی‌شود بگویید به جای حساب و کتاب در مورد چند تکه بودن کفن میت و شک بین ۳ و ۶، در مصاحبه پذیرش اساتید از آن‌ها امتحان املا بگیرند تا مشخص بشود آیا بلدند هفده و هیجده را درست بنویسند یا نه!؟

امروز مدیر سوگلی همان رئیس، که نامش مزین به پیشوند «دکتر» هم هست، به ارباب رجوعش می‌گفت: بله فلان روز تشریف دارم!


یک زمانی مدیری زیر و زبر «بسنده» را قاطی کرده بود و گفته بود «بَسْنَده می‌کنم» و تا مدت‌ها شده بود سوژه‌ی عام و خاص اما متاسفانه حالا برایمان عادی شده.

۵ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰

کاری که از من ساخته است

شهر ما با حدود ۵۰ هزار نفر جمعیت کتابفروشی نداشت، یعنی قبلا داشته ولی آن‌ها هم کم کم فقط کتاب‌های دانشگاهی و کمک درسی آورده‌اند و بعدا هم شده‌اند لوازم‌التحریری تنها.

با یکی از آن قدیمی‌هایشان صحبت می‌کردم می‌گفت از شروع کارم تا اواسط دهه هفتاد کتاب هم می‌فروختیم ولی از آن به بعد دیگر هر چه آوردیم ماند روی دستمان؛ دهه شصت فروش کتاب عالی بود.


البته در سطح شهر کتابخانه‌ی عمومی هست که آرشیو خوبی بخصوص در حوزه‌ی ادبیات کلاسیک و کتب مرجع دارند ولی نمی‌دانم چرا از یک سالی به بعد شده‌اند دشمن انتشاراتی‌های درست و درمان، اعتنایی به تازه‌های نشر هم ندارند.


اما جدیدا یک جوان کاری در حد توانش کرده، در لوازم‌التحریری‌اش چند قفسه کتاب هم اضافه کرده، با خوش سلیقگی‌اش بهترین‌ کتاب‌ها را گلچین می‌کند تا برای فروش عرضه کند و با این کار توانسته کمیت را با کیفیت کتاب‌های موجودش جبران کند. خیلی هم باهوش و تیزبین هست و سعی می‌کند کتاب‌های مورد پسند مشتریان همیشگی‌اش را بشناسد و کتاب‌هایی در آن ژانرها را همیشه موجود داشته باشد. ولی خب هنوز که هنوز است دخل مغازه از فروش لوازم‌التحریر تأمین می‌شود و شاید کتاب‌ها دلخوشی او و اندک مشتریانش هستند.

به او گفتم می‌ترسم به زودی حوصله‌ات سر برود و کتاب‌ها را جمع کنی، گفت فعلا سعی می‌کنم طاقت بیاورم. گفتم باید کاری کنیم، گفتم من هر کاری از دستم ساخته باشد انجام خواهم داد، تبلیغ می‌کنم چهره به چهره و فکرش را کردم و گفتم در مورد کتاب‌هایی که می‌خوانم چند سطری خواهم نوشت شاید گروه بیش‌تری را با خودمان همراه کنیم.


کارم را با نوشتن در مورد کتاب‌های داستان فوتبالیست‌ها و ساپی‌ینس شروع کردم، همان ها که این‌جا و آن‌جا قبلا نوشته بودم، البته با اندکی تفاوت، آخر هر نوشته هم آدرس کتابفروشی‌اش را نوشتم و فرستادم به تلگرامش تا بگذارد داخل کانال کتابفروشی، متن را برای یک سایت محلی پر بیننده هم فرستادم. آن‌ها هم منتشرش کردند.


دیروز پیام داد یکی آمده و سراغ کتاب ساپی‌ینس را گرفته، قند در دلم آب شد.


این هم از سومین مطلب که در مورد کتاب «شازده کوچولو» برای کانال این کتابفروشی نوپا نوشتم:

این که من بخواهم کتاب «شازده کوچولو» را معرفی کنم همانقدر کار مسخره‌ایست که بگویم می‌دانید تیم فوتبال یک ورزش تیمی توپی است!؟ اما متاسفانه آنقدر کتابخوان‌ها کم شده‌اند که می‌شود پرفروش‌ترین و پر‌ترجمه شده‌ترین کتاب دنیا را معرفی کرد و انتظار داشت که برای گروهی از خوانندگان حرف تازه‌ای زده باشی درست مانند اینکه اینجا بخواهم در مورد قوانین ورزش کرلینگ صحبت کنم.

البته بر عکس کتاب، گوشی‌های هوشمند و شبکه‌های اجتماعی میان مردم فراگیر شده‌اند، که می‌توان اطمینان داشت که  B612 را می‌شناسند اما به عنوان نام یک اپلیکیش و نه سیاره‌ی کوچکی که شخصیت اصلی داستان ساکن آن‌جاست و همین طور احتمالا جملات زیبای گفتگوی شازده کوچولو و گل سرخش را بارها بین گروه‌ها و کانال‌هایشان رد و بدل کرده‌اند بی آنکه بدانند ماجرایش از چه قرار است.

بگذریم کار من تاسف خوردن نیست من باید برای مهجوریت کتاب کاری کنم، بنا به آن چه که قادر به درک آنم و از دستم ساخته است. شازده کوچولو  نوشته «آنتوان دو سنت اگزوپری» را انتخاب کرده‌ام چون هم کتاب خوش‌خوانی است که هم دانش‌آموز نوجوان ما از خواندنش لذت خواهد بود و هم بزرگسالان ما.  متن داستان هم سراسر بیان عشق، دوست داشتن، امید و وفاداریست که همه‌ی ما محتاج آنیم که این‌ احساسات را در خودمان بپرورانیم.

شازده کوچولو تا به حال به بیش از ۳۰۰ زبان و گویش مختلف ترجمه شده و در ایران هم بیش از ۱۰ ترجمه از این کتاب موجود است. که ترجمه احمد شاملو و محمد قاضی و ابوالحسن نجفی از مابقی مشهورترند و بیش‌تر از آن‌ها استقبال شده است.

۳ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰

ما چگونه ما شدیم؟

اجازه بدهید چند سوال از شما بپرسم. به نظرتان ما انسان‌ها کی به وجود آمدیم؟ چگونه؟ چند سال پیش؟ نخستین بار کجا زندگی می‌کردیم؟
دیدگاه‌تان دینی است؟ پدر و مادر همه‌ی ما آدم و حوا هستند که خداوند در بهشت برین، آن‌ها را از گل آفریده و با دمیدن روحش جانشان بخشیده، از میوه‌ی ممنوعه خورده‌اند به زمین فرستاده شده‌اند. صاحب فرزندانی شده‌اند، هابیل و قابیل و دخترانشان و ما از نسل آنانیم.

یا دیدگاهتان اساطیری است؟ اهورا مزدا کیومرث را آفرید، سی سال به تنهایی در کوهستان زندگی کرد و پس از مرگش از خاک او در مهرگان مشی و مشیانه روییدند و از پیوندشان انسان‌ها متولد شدند، سیامک و فرزندش هوشنگ...

آیا از روز نخست پیدایشمان، به همین شکل و قیافه و هیبت بودیم؟ آیا همگی از یک پدر و مادریم؟ چرا عده‌ای سفید پوست و عده‌ی دیگری زرد و سیاهند؟
 
از راز بوجود آمدنشان بگذریم، سوالی دیگر پیش می‌آید. این انسان از روز اول چطور زندگی می‌کرد؟ کجا زندگی می‌کرد؟ چه می‌خورد؟ چطور از خود در مقابل خطرات محافظت می‌کرد؟ گرما و سرما را چگونه تحمل می‌کرد؟ چطور با دیگر انسان‌ها ارتباط برقرار می‌کرد؟

باز به آموخته‌های مذهبی‌تان مراجعه می‌کنید؟ کلمات را از خداوند گرفت و از روز نخست آدم با خدا و شیطان و حوا و فرزندانش تکلم می‌کرد؟ هابیل چوپان بود و قابیل کشاورز؟ این ها را از پدرشان آموخته بودند و او از خداوند؟

یا به آنچه از اساطیر آموخته‌اید؟ هوشنگ آتش و آهن را کشف کرد؟ تهمورث خواندن و نوشتن؟

در مورد پیدایش بشر هزاران سوال برای ذهن‌های پرسش‌گر پیش می‌آید، همینطور هزاران پرسش دیگر در مورد سیر تاریخی زندگانی‌اش بر روی زمین، از روز نخستین تا به امروز و همینطور گمانه‌زنی‌هایی در مورد آینده و سرنوشتش.

کتاب «ساپی‌ینس، گشت و گذاری در تاریخ بشر» نوشته «یوال نوح حراری» که با ترجمه «محسن مینوخرد» توسط نشر چشمه منتشر شده است سعی می‌کند به این سوالات پاسخ دهد. این کتاب که با عنوان «انسان خردمند» نیز در سایر ترجمه‌ها منتشر شده است، با توجه به مستندات علمی موجود در مورد انسان نوشته است. از بدو پیدایشش تا امروز. اینکه چطور به وجود آمد، چطور توانست بماند و به جایگاه کنونی‌اش برسد.

این کتاب در مورد چهار انقلاب که زندگی بشر را دگرگون کرده‌اند صحبت می‌کند. انقلاب شناختی، انقلاب کشاورزی، انقلاب صنعتی و انقلاب علمی. همچنین کتاب در مورد مباحث مهمی چون به وجود آمدن شهرها، فرهنگ‌ها، امپوراطوری‌ها، پول، ادیان، حقوق بشر، مدرنیته و... بحث می‌کند.

و جالب‌ترین قسمت کتاب از نظر من نظریاتش در مورد آینده بشریت است، آیا نوع بشر به دست خودش نابود خواهد شد و یا به انسانی خداگونه تبدیل خواهد شد.

خواندن این کتاب را به همگی پیشنهاد می‌کنم، امیدوارم سوالات خوبی در حین خواندنش برایتان مطرح شود.




موافقین ۱ مخالفین ۰

تلنگری برای من

مریم بعد از دو ترم مرخصی باید برمی‌گشت دانشگاه تا آخرین واحدهایش را بگذراند، رفته و آیین را هم با خودش برده و حالا دومین شبی است که بدون آن‌ها مانده‌ام خانه، حسابی دلتنگشان شده‌ام و خواب هم از سرم پریده.

رفتم سراغ کتاب «هفته‌ی چهل و چند» و روایت «امیلی امرایی» را خواندم، از مادر شدنش نوشته بود و نگاه جنسیت زده‌ی جامعه که او و دیگران مادران فعال در اجتماع را قضاوت می‌کردند که نخواهند توانست مسئولیت مادری و اجتماعی‌شان را به درستی انجام دهند و یکی را فدای دیگری خواهند کرد. طعنه‌هایی که بر عکس مادران هرگز متوجه مردان نیست...

انگار تفأل فقط در انحصار دیوان حافظ نیست با هفته‌ی چهل و چند هم می‌شود فال گرفت. عزمم راسخ‌تر می‌شود برای تشویق مریم برای شرکت در آزمون دکترا.

امیلی امرایی از مادران موفق نوشته بود از الگویش سوزان سانتاگ که عکسش را دفتر کارش نصب کرده بود، که هم نویسنده‌ی قهاری بود و هم از پسرش نویسنده‌ی چیره‌دستی ساخت.

نوشته بود که نه تنها بعد از تولد پسرش سورنا که حالا ۳ ساله و نیمه شده زندگی کاری‌اش مختل نشده بلکه حالا زندگی‌اش منظم‌تر شده و برنامه‌ی لحظه به لحظه‌اش را می‌داند، و اینکه حتی از نگاه و تخیل کودکانه‌ی فرزندش الگو می‌گیرد و الان نویسنده‌ی بهتری است.

هفته‌ی چهل و چند
۱ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰

چنین کنند فوتبالیست‌ها

روایت مصور داستان فوتبالیست‌ها

معمولا کتاب‌هایم را با توجه به پیشنهاد‌ها، نام نویسنده و یا حداقل از روی ستاره‌های گودریدزش می‌خرم اما راستش در مورد این کتاب این گونه نبود، رفته بودم برای مریم کتاب هفته‌ی چهل و چندم را (طبق آن معیارهایی که گفتم) بخرم که این کتاب را از همان نشر(+) دیدم، تورقی کردم و نام چند فوتبالیست محبوبم را دیدم و خریدمش. و اتفاقا از خواندنش لذت فراوانی هم بردم.

حسی که به این کتاب داشتم، از همان جنسی بود که موقع خواندن کتاب «چنین کنند بزرگان» ویل کاپی داشتم. البته حسی ضعیف‌تر چون شخصیت‌های این کتاب بجای کلئوپاترا، اسکندر کبیر و نرون فوتبالیست‌هایی مثل مارادونا، فرانکو بارزی و اریک کانتونا هستند.

این کتاب در مورد حدود ۷۰ فوتبالیست مطرح نوشته شده است، از علت شهرتشان، از چیزهایی که به فوتبال مدرن اضافه کرده اند، از لحظات مهم حرفه‌ایشان و حتی حواشی عجیب و گاها منفی زندگی آن‌ها که باعث شده این کتاب رنگ طنز بگیرد، طنزی که گفتم از جنس کتاب چنین کنند بزرگان است.

پشت جلد کتاب در مورد قلم طنز نویسنده نوشته بود: ساختاری مثل کوه یخ دارد و رضایت عمیق‌تر زیر آب است و لایه‌ی اولیه‌ی لذت هر جوکی کمترین بخش آن.

پی‌نوشت:

البته این کتاب برای کسانی است که طرفدار فوتبال هستند و سایرین قطعا از خواندنش لذت کمتری می‌برند. من به شخصه از جام ملت‌های آسیای ۹۶ و جام جهانی ۹۸ همه فوتبال‌ها را خیلی جدی دنبال می‌کنم، هم اخبارش هم حواشی‌اش را، حتی بخش عمده‌ای از ویکی‌پدیا گردی‌ام فوتبالی است. اما باید اعتراف کنم که نزدیک به نیمی از آنچه در این کتاب خواندم برایم تازگی داشت و خواندن آنچه پیش از آن هم می‌دانستم برایم جذاب بود. چون شیوه نگارشش را دوست داشتم.

این کتاب البته در ادامه یک روایت مصور دیگر نگارش شده به نام روایت مصور تاریخ فوتبال، امیدوارم آن کتاب را هم به زودی و در فرصتی مناسب بخوانم.

گوشه‌ای از این کتاب را قبلا این‌جا نوشتم.



موافقین ۲ مخالفین ۰

پله

در جریان یک بازی کسل کننده در لیگ سری آ استرالیا، پسر نه ساله‌ی دوستم به من و پدرش اعلام کرد «پله رو زیادی گنده‌ش کردن.» قبل از این که ما دو نفر فرصتی برای هضم این بیانیه داشته باشیم، او ادامه داد «بیمار خیلی بهتره.» یکی از مشکلات زندگی در جوامع مدرن، جدا از سرگرمی‌هایی مثل نتفلیکس، این است که کتک زدن بچه‌ها پسندیده نیست؛ مخصوصا در ملأعام، آن هم در حالی که بچه‌ی مورد نظر فرزند خودتان نیست. بله، حتی در استرالیا هم این طور رفتار می‌کنند.
روایت مصور داستان فوتبالیست‌ها نوشته دیوید اسکوایرز؛ نشر اطراف
موافقین ۱ مخالفین ۰

آتروپات

برای مراسم سوم بی‌بی طاهره رفته بودیم بهشت حسین، هوا سرد بود، باد هم می‌وزید، به یاد یک نوستالژی عیجب دوران کودکی‌ام افتادم، که حدود ۲۰ سال پیش تلویزیون تبلیغش می‌کرد. به پسر خاله‌ام که کنارم ایستاده بود گفتم: یادته یه وسیله‌ای بود کلیدش را که می‌زدی... هنوز کامل توضیح نداده بودم که گفت: آتروپات را میگی؟
تعجب کرده بودم که چطور ذهنم را خونده که ادامه داد، هنوزم هست و دیجی‌کالا هم چند نوع آتروپات داره(+)، بعد هم در مورد سیستم کاریش صحبت کرد.
بعد توضیح داد از حرکت دستت و سرمای هوای تونسته حدس بزنه چی می‌خوام بگم.

آتروپات


موافقین ۲ مخالفین ۰

سنگ پای شیراز

شمابه کسی که خودش آشکارا عمل قبیحی را انجام می‌دهد و در عین حال مدام از قبح آن عمل می‌گوید، چه می‌گویید؟ عالم بی عمل؟ سنگ پای قزوین؟ به نظرم باید واژه‌ای برای این افراد به فرهنگ لغات فارسی افزود، کم کم هم دارد بر تعدادشان افزوده می‌شود، انگار یک مرض مسری است.

انگار این افراد دو شخصیت دارند، یک شخصیتشان کاری را انجام می‌دهد و شخصیت دیگر در قد و قواره یک منتقد به این عمل اعتراض می‌کند. البته این مرض درجاتی هم دارد در حالت یک، فرد مثلا خودش دزد است و از دزدی بد می‌گوید و حالت دوم که نوع شدیدتر این بیماری است، آقا یا خانم دزد نه تنها به نفس دزدی بلکه آنچه خودش دزدیده است معترض است.

مصداق هم زیاد داریم، فقط کافیه اخبار مملکتمون را پیگیری کنیم ولی یک موردی که این روزها حسابی روی اعصابم رفته این آقای شیرازی مدیر بلاگفاست. روزی نیست که توییت‌های ایشان را در مذمت کارهایی که خودش در آن‌ها استاد هست، نخونیم.

از Slack حساب‌های ایرانی‌ها را مسدود کرده(+)، از دردسر‌های سیستم فیلترینگ جدید(+)، از مزایای سیستم‌های رقابتی(+) و...

بگذریم از حذف دل بخواه آرشیو وبلاگ‌هایی که از بلاگفا به سیستم‌های دیگر مهاجرت کردند، همینطور بگذریم از این که فیلتر شدن وردپرس و بلاگر چطور باعث شد بلاگفا از نبودن یک سیستم رقابتی بهره کافی ببرد، در این جا فقط یک نمونه‌ را بررسی می‌کنیم:

اگر در موقع درج نظرتان در یکی از وبلاگ‌های بلاگفا، در قسمت وب سایت، آدرس وبلاگتان در Blog.ir را وارد کنید با این پیغام مواجه خواهید شد:


ثبت متن تبلیغاتی امکان پذیر نیست


ابتدا که چنین موردی را دیدم تصور کردم که شاید الگوریتم استفاده شده در بلاگفا ایراد دارد و استفاده از برخی کلمات را فیلتر می‌کند اما با چندبار تست و پرس و جو از دیگران متوجه شدم که مشکل از همان مرضی است که ابتدای مطلب به آن اشاره کردم.

ایشان اگر چه از مزایای سیستم رقابتی توییت می‌کنند اما چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند.

موافقین ۳ مخالفین ۰