یک اعتراف کوچک

سه شنبه, ۱۴ خرداد ۱۳۹۸، ۱۰:۳۲ ق.ظ

محسن نوشته بود خانواده‌اش به حریم شخصی او احترام نمی‌گذاشتند و چند بار بعد از خواندن دفترچه‌ی خاطراتش سرزنشش کرده‌اند، به همین خاطر چندبار در دوران راهنمایی سعی کرده برای نوشتن خاطراتش از یک الفبای ابداعی استفاده کنه، اما چون در خواندن خط ابداعی خودش مشکل داشته، کارش را ادامه نداده.

این نوشته‌ی محسن خاطره‌ای را برایم زنده کرد؛ سال دوم دبیرستان یک کتاب خودآموز زبان روسی پیدا کرده بودم و با یاد گرفتن الفبای سیریلیک، پای تخته در مورد معلم‌ها دری وری می‌نوشتم. و از آنجا که بعضاً حروف مشابه الفبای لاتین و سیریلیک آوای متفاوتی دارند هیچ کس نمی‌تونست حدس بزند چه چیزی نوشته‌ام (الحمدلله سال ۸۱ دسترسی به اینترنت رایج نبود)

نکته مهم: اگر یک تاجیک نوشته‌های من را می‌دید متوجه میشد چه چیزی نوشته‌ام، تاجیک‌ها فارسی صحبت می‌کنند اما فارسی را بجای رسم‌الخط رایج با الفبای سیریلیک می‌نویسند.

پی‌نوشت: قسمت نظرات این مطلب مکان مناسبی برای اعترافات شماست.

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۱۰:۳۷

Lili

بهتون نمیخورد از این کارا کرده باشید😂😁

من ک همیشه خووووووب بودم خداییی فعلا اعترافی یادم نمیاد😊🙈

۱۴ خرداد ۹۸، ۱۰:۴۳

پاسخ:

من هنوز هم شیطنت‌هایی دارم ؛)

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۱۰:۵۱

Maryam

سلام

چقدر جالب نمیدونستم که تاجیک ها فارسی نمی نویسند

یعنی اون موقع دفترچه های قفل دار نبود که انقدر به زحمت نیقته ؟

۱۴ خرداد ۹۸، ۱۱:۰۶

کم سن و سال بوده

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۱۳:۲۰

فاطمه م_

ینی تاجیک‌ها یه چیزی معادل فینگیلیش می‌نویسن؟ فیریلیک مثلا :)) جالبه‌ها.

من همیشه مشکلم با زبان روسی همین بوده. عین همون حرف لاتینو می‌نویسن یه چیز دیگه می‌خوننش. چرا آخه؟ :/

۱۴ خرداد ۹۸، ۱۳:۳۹

بله همینطوره، الفبای تاجیکی را گوگل کن، ما هم با خط عربی می‌نویسیم، ترک‌ها هم تا صد سال پیش با خط عربی می‌نوشتن حالا با خط لاتین

Blue Moon

خیلی جالب انگیزناک بود:))))))

منم بعضی خاطره هامو توی دفتر کاملا انگلیسی مینویسم، و خیلی هم پیچ پیچی درحدی که شاید یه نیتیو زبان انگلیسی هم نتونه بخونه.

۱۴ خرداد ۹۸، ۱۳:۴۰

هم فال و هم تماشا :)

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۱۷:۱۹

Moh sEn

منم یه رسم الخط داشتم که شبیه نقاشی بود :) ولی بچه ی آرومی بودم و کاری به کار معلما نداشتم ;)

۱۴ خرداد ۹۸، ۱۸:۲۲

مثل زبانی که توی اهرام ثلاثه مصر داریم؟

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۱۸:۳۷

وندا :)

من تو یه دفتر معمولی می‌نوشتم دفتر هم مثل بقیه چیزا جلو چشم بود برای همین هیچکس فکر نمیکرد چیز خاصیه که بخواد بخونه:))

۱۴ خرداد ۹۸، ۱۹:۱۷

استراتژی‌های شما را میشه به عنوان تکنیک نظامی استفاده کرد :))

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۱۹:۳۰

فرشته ی روی زمین

چه کِیفی میکردید : )
من گاهی نوشته های داداشم رو می خونم...فقط برای اینکه بفهمم سمت و سوی فکریش چجوری شده و وچه چیزهایی ذهنشو درگیر میکنه و ازشون ناراحت میشه و غیرمستقیم چه کاری میتونم واسش انجام بدم...
میدونم اصلا کار خوبی نیست : ( ‌...

۱۴ خرداد ۹۸، ۱۹:۳۱

ما همیشه کار بد خودمون را توجیه می‌کنیم مثل بابا و مامان محسن :))

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۲۰:۴۰

Zara

چه جالب!نمی دونم این کار چه لذتی می تونسته داشته باشه.:)

من نمی نوشتم!به همین راحتی...

اما یادمه دوران راهنمایی دو دوست همکلاسی داشتم که این الفبا رو ایجاد کرده بودند با شکل های هندسی بود و هی می‌نوشتند و به هم میدادند و می‌خندیدند.چون به من نمی‌گفتند و از نوع رفتارشان احساس کردم در مورد من هست.و خیلی ناراحت شدم اون زمان.الان که این مطلب رو خوندم یاد اون دو همکلاسی افتادم که یکیشون الان در این دنیا نیست و دیگری رو ازش خبر ندارم.

۱۴ خرداد ۹۸، ۲۱:۰۱

ببخش اون‌ها را :)

۱۴ خرداد ۹۸ ، ۲۲:۰۹

آره به اونا شبیه تر بود تا هر چیز دیگه ای. ولی قشنگ بود جداً.

یاد کودکی بخیر

۱۴ خرداد ۹۸، ۲۲:۲۸

یادش بخیر

هیچ

کتاب

پادکست

یک اعتراف کوچک

نظرات (۹)