مهمان رادیو دال گفت زبان فارسی تنها مزیت به دنیا آمدن در ایرانه...
نکته‌ی قابل تاملی بود، خیلی در مورد این حرف فکر کردم، از نظر من خوش شانس‌ترین انسان‌ها کسانی هستن که محل تولدشون اجازه‌ی انسان بودن بهشون میدن.
مزایای بعدی که به ذهن میرسه هزاران سال نوری با خوش شانس‌ترین‌ها فاصله دارن، تولد در جای خوش آب و هوا، جایی که از نظر تکنولوژی و صنعتی پیشرفته است، جایی که فرهنگ غنی داره، جایی که امنه، جایی که مردمش رفاه اقتصادی دارن، جایی که با کل دنیا در صلح هست. همه و همه خوبن اما از نظر من در رده‌های بعدی هستن.
منم با مهمان رادیو دال موافقم ما خوش شانس بودیم که بدون هیچ تلاشی یکی از غنی‌ترین زبان‌های دنیا را از ۲-۳ سالگی روان و سلیس صحبت می‌کنیم و می‌فهمیم و برای درک ادبیاتش به تلاش کمتری نسبت به سایرین(که ۹۹ درصد جمعیت دنیا هستن) نیاز داریم. اینکه مولانا، خیام، سعدی به زبان مادری ما شعر گفتن، شاید مثل این باشه که از بچگی به زبان برنامه‌نویسی C مسلط باشیم. یا کارخانه‌ی General Motors توی شهر ما باشه.
اما دلم نمیاد که این مزایا را با آنچه خوش شانس‌ترین انسان‌ها دارن مقایسه کنم، خوش شانس که باشی، و تو اجازه‌ی انسان بودن داشته باشه با مابقی آنچه مزیت می‌دانیمش می‌رسی اما آیا برعکس امکان پذیره؟
